[Gothic 3] Community Story Project - Informacje, Newsy

auditore09

New Member
Dołączył
5.12.2010
Posty
19
A to dzisiejszy tekst:

Po niemiecku:
Und wieder gibt es einiges zu lesen. Wir haben für euch eine kleine Kurzgeschichte, die unter dem Titel „Trommeln des Krieges“ von einem Ereignis aus der Zeit vor der Ankunft des Helden auf dem Festland berichtet. Die Geschichte soll euch vor allem einen neuen Charakter vorstellen, der von großer Bedeutung für die Hauptstory sein wird. Trommeln des Krieges BUMM. BUMM. BUMM. Aram wälzte sich auf die anderen Seite seiner Lagerstatt und zog sich die Decke über den Kopf. Es half nichts. Tatsächlich hatte er sogar das Gefühl, das Dröhnen der orkischen Kriegstrommeln wäre nun noch lauter. Seit Tagen hörte er schon nichts anderes mehr als das monotone Hämmern der orkischen Pranken auf den Trollhäuten, die sich über ihre mächtigen Trommeln spannten. Es war Teil ihrer Belagerungstaktik. Über jeder Stadt, die in diesem Krieg gefallen war, hatte zuvor tagelang der Klang der Kriegstrommeln geschwebt. Es ging darum, Stärke zu demonstrieren und den Feind zu zermürben. Gleichzeitig war es wohl auch eine Art Anrufung des kriegerischen Aspekts des großen Geistes, wenn Aram dies richtig verstanden hatte. Doch im Augenblick interessierte ihn das wenig. Den Orks selbst mochte das Trommeln aus unerfindlichen Gründen nichts ausmachen, er jedoch wünschte sich im Moment nichts sehnlicher, als dass sie die Burg endlich eroberten – nur damit dieses fürchterliche Hämmern aufhören und wenigstens für einen Moment Ruhe einkehren würde. Er hörte ein Rascheln, als der Vorhang des Zeltes beiseite geschoben wurde, gefolgt von leisen Schritten. „Meister Moren?“ Aram hob den Kopf. Ein Mann in einer weiten, schwarzen Robe ließ sich gerade auf einem Hocker nieder, dem einzigen Möbelstück im Inneren des Zeltes neben einem wackeligen Tisch. „Du solltest längst schlafen.“ Wenngleich er todmüde war, befand Aram, dass es sein Meister war, der Schlaf benötigte. Seine Stimme klang kraftlos, die ohnehin schon hohlen Wangen waren eingefallen und tiefe Falten zogen sich über die kahle Stirn. „Was ist geschehen?“ „Das selbe wie letzte Nacht und wie in der Nacht davor. Sie starten gleich den nächsten Angriff. Und wir sollten beten, dass sie Erfolg haben. Ich werde sie nicht ewig hinhalten können.“ Aram schwieg. Dann, nach kurzem Zögern, hörte er sich selbst fragen: „Erlaubst du, dass ich hinausgehe und beim Sturm auf die Burg zusehe?“ Ein bitteres Lächeln huschte über die schmalen Lippen des alten Magiers. „Gelüstet es die Jugend so sehr nach dem Anblick von Leid und Tod?“ Unsicher blickte der junge Mann auf das Profil seines Meisters. Er fürchtete, etwas Falsches gesagt zu haben, doch schon hob dieser die Hand und machte damit eine Bewegung, als wolle er eine Fliege verscheuchen. „Nur zu, Junge, geh ruhig. Lass dich nicht vom Geschwätz eines alten Mannes irritieren.“ Aram nickte nur mit halb geöffnetem Mund. Dann griff er rasch nach seiner Robe, streifte sie sich über und schnallte sich den Gürtel um den Bauch, an dem die kleine Tasche hing, in der er seine Runen aufbewahrte. Rasch und ohne einen weiteren Blick auf Moren verließ er das Zelt. Er konnte nicht erklären, weshalb, doch in letzter Zeit fühlte er sich unwohl in der Gegenwart seines Meisters. Dies lag nicht an diesem selbst – im Gegenteil, Moren hatte ihn wie seinen Sohn behandelt und ihm allerlei beigebracht – es war wohl vielmehr seine Hilflosigkeit. Ja, sein Meister, der immer so stark, so unerschütterlich gewirkt hatte, erschien ihm mit einem Male furchtbar alt, ja gebrechlich. Aram wusste, was Moren dieser Tage belastet, und es war der Schmerz darüber, ihm dabei keinen Trost spenden zu können, der ihm seine Gegenwart unerträglich machte. Jäh wurden Arams Gedanken unterbrochen, als er aus dem Zelt trat. Er hatte es nicht für möglich gehalten, doch klangen die Trommeln nun um ein Vielfaches lauter. Aber das war nicht alles. Vor ihm tat sich eine Kulisse auf, die ihn vor Ehrfurcht erstarren ließ und ihm kalte Schauer über den Rücken jagte: Gotha, Hochburg der Paladine, war hell erleuchtet von Hunderten von Fackeln. Am Rande des Hanges, der zur Burg hinaufführte, sammelten sich die Krieger. Aram hatte immer die Kraft, die Stärke bewundert, die von den Orks ausgingen und diese perfektionierte Ruhe, die sie während der Schlachten ausstrahlten. Wenn es eines gab, was dieses Volk konnte, so war es das Kämpfen. Eine Stimme hallte über das Tal, eine Stimme, welche selbst die mächtigen Kriegstrommeln übertönte. Auf dem alten Wachturm, der sich am Rande des Heerlagers erhob, stand Feldherr Varek der Große im Kreise seiner Berater und Elitekrieger und donnerte Befehle in der Sprache der Orks. Arams Blick wanderte zum Himmel empor. Schwarz. Schwarz wie ihr Gott. Nicht ein Stern leuchtete unter der dicken Wolkendecke hervor. Jemand stieß unsanft mit ihm zusammen. „Hey, steh hier nicht im Weg rum, wenn du dich schon nicht nützlich machst, Morra!“ Aram erschrak, als er aufblickte und in die grässliche und wutverzerrte Fratze eines Orks starrte, auf dessen Gesicht der Schein der Fackeln tanzte und sich mit der archaischen Kriegsbemalung zu einem grässlichen Bild vereinigte, wie der junge Magier es höchstens aus seinen Alpträumen kannte. Doch schon wandte der Ork sein Gesicht wieder von ihm ab und rannte weiter, ohne den Menschen noch eines Blickes zu würdigen. Aram erkannte eine mächtige Armbrust in seinen Händen. Mit einem Mal änderte sich der Rhythmus der Trommeln. Aram wusste, dass dies nur eines bedeuten konnte: Der Sturm hatte begonnen. Schon sah er die Krieger den Hang hinaufrennen. Augenblicklich brach ein Hagel aus Pfeilen über sie herein, der sofort durch die Armbrustschützen der Orks erwidert wurde. Die fünf mächtigen Katapulte, die die Orks am Rande der Belagerung aufgestellt hatten, begannen nun ebenfalls das Feuern. Von Pfeilen durchlöcherte brachen die anstürmenden Orks zusammen und rollten den Hang wieder hinab, wobei sie ihre Kameraden mit sich rissen, um schließlich im Dunkel der Böschung zu verschwinden. Doch schon hatten die ersten Angreifer das kleine Dorf am Fuße der Burg erreicht und retteten sich hinter die schützenden Häuserwände. Aram machte sich nichts vor. Auch die heutige Schlacht würden sie verlieren. Bis jetzt war der Krieg für die Orks gut verlaufen. Doch seit dem Fall Monteras hatte sich das Kriegsglück gewendet. Zwar waren die Myrtaner noch immer in der Defensive, doch bissen sich die Orks nun schon seit Monaten an den uneinnehmbaren Festen von Gotha und Faring die Zähne aus, ohne auch nur einen Meter an Boden zu gewinnen. Und ohne ein Wunder würde sich dies nicht ändern. Die Rufe der Orks wurden lauter, als ausfallende Paladine ihnen entgegenstürmten und im Dorf vor der Burg ein wildes Gemetzel entbrannte. Ein Kriegshorn wurde irgendwo in Arams Rücken geblasen und vier Orksöldner stürmten an ihm vorbei auf den Abhang zu. Er wandte sich von der Schlacht ab und in die andere Richtung. Der Kampfeslärm schien mit einem Male anzuschwellen und wurde fast unerträglich. Aram beschleunigte seine Schritte, rannte am Ende fast, und blieb dann abrupt am Rande des Lagers stehen. Hier saßen Menschen an kleinen Lagerfeuern zwischen all den Zelten und Karren, von der tobenden Schlacht scheinbar unberührt. Es waren die Menschen, die jedes Heer in jedem Krieg begleiteten. Marketenderinnen und Wundärzte, Feldköche und Huren. Nein, zu ihnen würde er nicht gehen. Schon glaubte er, ihre lauernden Blicke zu sehen. Schon schien es ihm, als rückten die dunklen Gestalten an den Feuern bei seinem Anblick dichter zusammen. Als die Orks gekommen waren, hatte er in ihnen die Erlösung von der langen Verfolgung gesehen. In Myrtana hatte es für Schwarzmagier nur eines gegeben: den Tod. Ihr Orden war verfolgt worden und Meister Moren und sein Schüler hatten ihr Leben unter tief in die Gesichter gezogenen Kapuzen und in zwielichtigen Spelunken in den ärmsten Vierteln der Städte zugebracht – wenn sie sich überhaupt einmal unter Leute getraut hatten. Den Orks dagegen war egal, welchem Gott die Menschen huldigten, solange sie ihre neuen Herren nur anerkannten. In der Hoffnung auf eine neue goldene Zeit, eine Zeit der Freiheit, hatten Moren und Aram sich dem Heerwurm angeschlossen, der von Trelis gen Norden gezogen war. Sie hatten helfen wollen, den verhassten König zu stürzen, hatten sich mit den neuen Herren gutstellen wollen. Doch mittlerweile war Aram sich nicht mehr sicher, ob das Leben nun so viel besser war. Er mochte nun frei sein, doch für die Menschen war er noch immer ein Ausgestoßener, ein böser Hexer, der auf den Scheiterhaufen gehörte oder den man zumindest fürchtete. Das sah er in ihren Blicken. Aram schüttelte sich. Ihm war plötzlich kalt. Noch immer kam ihm der Lärm der Schlacht grässlich vor. Er konnte ihn kaum ertragen und hätte sich am liebsten so weit wie nur irgend möglich von ihm entfernt. Stattdessen drehte er sich herum und kehrte zu ihrem Zelt zurück. Was hatte ihn überhaupt bewogen, es zu verlassen? War es die Flucht vor der Hilflosigkeit gewesen, die er in Morens Gegenwart verspürte? Er hatte das Zelt schon fast wieder erreicht, als er stockte. Ein halbes Dutzend orkischer Elitekrieger hatte das Zelt umstellt. Zwei von ihnen hielten seinen Meister fest und hatten ihm die Arme schmerzhaft auf den Rücken gedreht. Und der Ork, der da vor dem Zelt stand und den alten Schwarzmagier hasserfüllt anstarrte, war niemand geringerer als… „Varek“, flüsterte Aram. „Ich habe genug, Morra!“, wehte die Stimme des Orks zu Aram herüber. „Viermal hast du dich jetzt geweigert. Ich hätte dir schon beim ersten Mal das Genick brechen sollen! Als du darum batest, uns zu begleiten, hast du versprochen, deine Magie gegen unsere Feinde einzusetzen. Und nun muss ich sehen, dass du nichts als ein ehrloser Lügner bist, wie alle deines Volkes.“ „Das hier ist etwas anderes“, presste der Magier unter Schmerzen hervor. „Was ihr vorhabt, ist Wahnsinn. Ihr könnt ihn nicht kontro…“ Die mächtige Pranke Vareks traf den Schwarzmagier mitten ins Gesicht. Ein unangenehmes Knacken war zu vernehmen und Blut rann aus der mit einem Mal merkwürdig krummen Nase. „Meister!“, brach es aus Aram heraus und er spürte, wie seine Lippen zitterten. Varek wandte nur für einen Moment den Kopf. Für den Bruchteil einer Sekunde starrte Aram in seine kalten Augen. Dann richtete der Kriegsherr seine volle Aufmerksamkeit wieder auf Moren. „Ich werde nicht weiter das Leben guter Krieger opfern, weil ein alter Morra nicht mutig genug ist, sein ganzes Wissen anzuwenden“, knurrte er. „Wir Orks nutzen im Krieg jede Waffe, die wir haben. Das hat uns stark gemacht. So haben wir euch dreckige Morras bis hierher zurückgedrängt.“ Mit einem Mal wurde der Vorhang des Zeltes beiseite geschoben und ein weiterer Ork trat nach draußen, gehüllt in eine schwere graue Robe. „Hast du es gefunden?“, fragte Varek den Schamanen. Dieser nickte bedächtig. „Ja.“ Er reichte dem Kriegsherrn ein dickes Buch, das Aram sofort als das Formelbuch seines Meisters wiedererkannte, aus dem er selbst so viel gelernt hatte. „Hier steht drin, wie wir ihn beschwören.“ Der Kriegsherr nickte zufrieden und ein leichtes Grinsen trat auf sein Gesicht, auf dem das flackernde Licht der Fackeln tanzte. „Damit has du keinen Wert mehr, Morra“, zischte er Moren leise zu, um dann laut an die Eltekrieger gewandt zu befehlen: „Ich will, dass er für seinen Verrat bestraft wird. Und dann hängt seine Leiche irgendwo auf, wo jeder sie sieht. Das soll den übrigen Morras eine Warnung sein!“ Während die Krieger grunzend dem Befehl nachkamen und mit Moren zwischen sich abzogen, machten auch Varek und der Schamane sich auf den Weg. „Komm“, hörte Aram den Kriegsherrn noch sagen. „Jetzt rufen wir diesen Dämon und bereiten dem hier ein Ende.“ Die beiden Krieger führten Meister Moren nun direkt an seinem Schüler vorbei. „Meister!“, flüsterte dieser hilflos. Der Magier hob leicht den Kopf. Noch immer lief Blut aus der gebrochenen Nase und tränkte die alten, spröden Lippen. „Verschwinde“, flüsterte er. „Nimm, was du von meinen Sachen tragen kannst, und dann verschwinde von hier.“ Die Orks zerrten Moren weiter und dann war er fort und Aram war allein. Einige Minuten stand er nur da und blickte seinem Meister, der ihm in den letzten Jahren wie ein Vater gewesen war, nach. Um ihn herum dröhnten die Kriegstrommeln der Orks.

Po angielsku:
Once again, we’ve prepared something to read. This time, it’s a short story titled “Drums of War”, describing an event that occurred in Myrtana before the arrival of the Hero. In the following, we will introduce a new character, one who will be very important in the main quest. Drums of War BOOM. BOOM. BOOM. Aram pulled his blankets over his head and turned over on his rough bedding. It was no good. In fact, the thunder of the Orcish war drums felt even louder than before. He had not heard anything for the last days but the hammering of Orcish fists on the troll firs they used for their drums. It was part of their siege tactics. Every town which had fallen in this war had endured the sound of the Orcish drums for several days. It was a gesture of strength and an attempt to demoralize the enemy. At the same time it was some kind of religious ceremony – if Aram had really got this right. But right now, he couldn’t have cared less. The Orcs may not be disturbed by the sound of their drums, but Aram wished for nothing else than an end to their siege, no matter the consequences – as long as this damn noise would finally stop, at least for a moment. He heard a rustling noise next to him as the curtain of the tent was swept aside, followed by quiet footsteps. “Master Moren?” Aram raised his head. A man in a wide black robe sat down on a small stool, the only piece of furniture inside the tent apart from a crude table. “You should be asleep.” Despite his own tiredness, Aram found that it was his master who needed some sleep the most. His voice sounded faint, the already hollow cheeks were fallen and deep wrinkles were visible on his bare forehead. “What has happened?” “The same as last night and the night before. The next assault will begin any minute now. And we should hope it succeeds. I will not be able to distract them forever.” Aram remained silent. Then, after hesitating shortly, he heard himself ask: “With your permission, may I go outside and watch the storming of the castle?” A bitter smile crossed the old mage’s lips. “Is today’s youth so fond of death and despair?” Thrown off balance, the young man observed his master’s profile. For a moment, Aram was afraid of having said something wrong, but then he raised his hand and waved as if to swipe at a fly. “Go ahead, boy. Don’t let an old man’s rambling keep you.” Aram nodded, his mouth half open. Then he reached for his rope, pulled it over his head and strapped the small pouch containing his runes around his waist. Without a further glance at Moren, he left the tent. He could not put his finger on the reason, but during the last few days the presence of his master had been… unsettling. It was nothing about him personally – on the contrary, Moren hat always treated him like a son and taught him everything he knew – but rather the helpless state he was in. Yes: his master, who had always seemed so strong, so mighty, now looked more like a frail old man than ever before. Aram knew what had been bothering him lately, and it was the pain of not being able to comfort him that made his presence unbearable. Stepping out of the tent, Aram’s line thought came to a sudden end. It hadn’t seemed possible, but the drums sounded a lot louder all of a sudden. But that was not all. Aram was looking at a view that made him freeze in awe and shudder at the same time. Gotha, the fortress of the Paladins, was illuminated by hundreds of torches. The warriors were gathering at the edge of the ramp leading up to the castle. Aram had always admired the force, the strength emanating from the Orcs and this perfect calm they displayed during battle. If anything, this race had mastered the art of fighting. A voice thundered through the valley, a voice louder than even the mighty drums. Upon the ancient tower at the edge of the encampment stood Varek the Great, Marshal of the Orcs, surrounded by his advisors and veterans and gave out orders to his commanding officers. Aram’s gaze wondered up into the sky. It was black. As black as their god. Not a single star was to be seen through the thick layer of clouds above the camp. Someone ran into him. “Oy! At least get out of our way if you’re not going to make yourself useful, Morra!” Aram froze as he looked up and say the contorted face of an Orc staring back at him, the light of the torches mingling with the war paint to form a gruesome picture, one the young mage had only known from his darkest nightmares. But then the Orc turned away from him and marched on without even bothering to look back. Aram noticed the large crossbow he was holding in his hands. All of a sudden, the rhythm of the drums changed. Aram knew this could only mean one thing: the assault had begun. The same moment, he saw warriors run up the slope. A hailstorm of arrows rained on their formation, countered at once by the Orcish archers’ crossbows. The five mighty catapults on the outskirts of the camp also opened fire. The storming Orcs faltered and rolled down the ramp, pierced by many arrows, tearing their comrades with them and vanishing in the dark of the forest. But this was all the time the first attackers needed to reach the small village at the foot of the castle and find cover behind the solid wooden walls of the deserted houses. Aram was not fooled. They would also lose today’s battle. Up to now, the War had gone well for the Orcs. But after the fall of Montera, the tide had turned. The Myrtans were still defending, but the Orcs had been unable to penetrate the walls of the mighty fortresses of Gotha and Faring and had not won a single foot of ground. Without a miracle, nothing was going to change. The cries of the Orcs gained in volume as a sortie of Paladins stormed at them and the village was transformed into a battlefield. A horn was blown somewhere behind Aram and four Orcish mercenaries rushed past him toward the slope. He turned away from the battle. The sound of battle had risen to an almost unbearable level. Aram sped up, almost ran, only to stop near the edge of the camp. Here, humans sat at small campfires between all the tents and carts, apparently untouched by the ongoing battle. They were the people who accompanied any army. Merchants and doctors, cooks and prostitutes. No, he was not going to join them. He already felt their lurking gazes. It already seemed as though the dark figures were huddling closer under his stare. When the Orcs came, Aram had seen their arrival as salvation of a long life of persecution. There had only been one fate for Dark Mages in the Kingdom of Myrtana: death. Their order had been almost wiped out and Master Moren and his student were forced to spend their lives under long hoods in the darkest taverns in the poorest corners of towns – whenever they actually dared mingle with other people. The Orcs, however, didn’t care which gods the humans were worshipping as long as they recognized their new masters. In the hope of a new golden age, an age of freedom, Moren and Aram had joined the long army trek that had marched north from Trelis. They wanted to help overthrow the hated King and build relations with the new rulers. But meanwhile, Aram doubted whether or not life had really improved. Despite being free, humans still saw him as an exile, an evil witcher who belonged on a pyre or was ,at least, to be feared. He saw it in each of their gazes. Aram realized he was shaking. He was feeling cold, still disgusted by the sound of the fighting. He wished he could run away as far as possible. Instead, he turned tail and returned to their tent. What had made him leave it in the first place? Was it a feeble attempt to escape from the helplessness he felt in Moren’s presence? He had almost reached the tent when he paused. Half a dozen Orcish warriors had surrounded it. Two of them were holding his master and had twisted his arms in an obviously painful way. And the Orc standing before the tent and gazing at the old Dark Mage with unsurpressed hate was… “Varek”, Aram whispered. “Enough, Morra!”, he heard the Orc say. “Four times you refused. I should have snapped your neck the first time! When you asked to join us, you promised to use your magic against our enemies. Now I see you are but another disgraceful liar, just like the remainder of your people.” “This is different”, the mage whispered in pain. “What you are planning is madness. You will never be able to controll…” Varek’s mighty fist hit the Dark Mage in the face. An unhealthy breaking sound echoed in the night. Blood sprang from his, now oddly distorted, nose. “Master!”, Aram exclaimed. He felt his lips tremble. Varek only turned his head for a moment. For the fraction of a second, Aram stared in his cold eyes. Then the Warlord turned his full attention back to Moren. “I am no longer prepared to sacrifice the lives of good warriors, just because an old Morra lacks the courage to use his knowledge”, he grunted. “We are Orcs! We will use every weapon at our disposal. That is what has made us strong. That is how we pushed you filthy Morras back this far.” That moment, the curtain of the tent was lifted and another Orc appeared. He was clad in heavy grey robes. “Did you find it?”, Varek asked the Shaman. He nodded slowly. “Yes.” He passed a thick book to the Warlord. Aram recognized it immediately as his master’s spellbook, from which he himself had learned so much. “This contains the spell we need to summon him.” The Warlord nodded his approval and grinned slightly, his face still distorted by the dancing light of the many torches. “Then you, Morra, are of no further value to me”, he hissed at Moren. He then turned to his Elite warriors and gave them an order: “You are to punish him at once for the treachery he has committed. Hang his corpse where everyone can see it, as a warning to all other Morras!” As the warriors left with Moren, Varek and the Shaman, departed as well. “Come now”, Aram heard the Warlord say, “let us call this Demon and end this battle once and for all.” The two warriors dragged Master Moren past his student. “Master!”, he whispered helplessly. The Dark Mage raised his head slightly. Blood was still pouring from his broken nose, drenching the old, broken lipps. “Get out of here”, he whispered. “Take whatever you can carry from my things and leave this place.” The Orcs dragged Moren away. Then he was gone, and Aram was on his own. For a few minutes, he simply stood there, gazing after his Master, the man who had been like a father to him during the last years. Around him, the Orcish drums were thundering.
 

Electric Dragon

Majster
Weteran
Dołączył
22.8.2009
Posty
4209
12 grudnia 2010
Bębny wojny
Po raz kolejny przygotowaliśmy dla Was coś do czytania. Tym razem jest to opowiadanie pod tytułem "Bębny wojny", opisujące wydarzenia, które miały miejsce w Myrtanie przed przybyciem Bohatera. Zostanie także zaprezentowana nowa posta, która będzie także odgrywać ważną rolę w fabule.

Bębny wojny

BOOM. BOOM. BOOM.
Aram podciągnął koc wyżej na głowę i przekręcił się na bok na szorstkim łóżku.
Nie było to mądre.
W rzeczywistości, huk orkowych bębnów wojennych był odczuwalny głośniej niż przedtem. W ciągu ostatnich dni nie słyszał nic oprócz łomotu orkowych pięści w bębny. By to częścią taktyki oblężniczej. Każde miasto, które skapitulowało w tej wojnie musiało znieść przez kilka dni dźwięki orkowych bębnów. Był to gest siły i próba obniżenia morali przeciwnika. Jednocześnie był to pewien rodzaj religijnej ceremonii - jeśli Aram dobrze zrozumiał ten zwyczaj. Ale w tej chwili, nie musiał się o to troszczyć. O ile orków nie mógł rozproszyć ich własny raban, o tyle Aram pragnął jak najszybszego zakończenia oblężenia, bez względu na konsekwencje - na tyle długo, by zakończyć ten cholerny hałas, przynajmniej na chwilę.

Usłyszał obok siebie jakiś szelest, odsuwanej zasłony namiotu i cichych kroków.
- Mistrz Morem ?. Aram podniósł głowę.
Mężczyzna w szerokiej czarnej szacie usiadł na małym stołku, jedynym meblu w tym namiocie z wyjątkiem ordynarnej ławy.
- Powinieneś spać.
Pomimo swojego zmęczenia, Aram odkrył, że to jego mistrz bardziej potrzebuje snu niż on. Jego głos był słaby a opadnięte policzki i głębokie bruzdy na jego wysokim czole były aż nadto widoczne.
- Stało się coś?
- To sami co zeszłej nocy i poprzedniej. Następny atak rozpocznie się w każdej chwili. Miejmy nadzieję, że tym razem powiedzie się. Nie jestem w stanie wiecznie ich rozpraszać.
Aram zachował milczenie. Następnie, po krótkiej chwili wahania, zapytał:
- Za Twoim przyzwoleniem, czy mogę wyjść na zewnątrz i przyjrzeć się szturmowi na zamek?
Na ustach maga pojawił się gorzki uśmiech. - Czy dzisiejsza młodzież tak bardzo pragnie śmierci i rozpaczy?
Wyprowadzony z równowagi, młody człowiek obserwował profil swojego mistrza. Przez chwilę, Aram bał się, że powie coś złego, ale wtedy mag podniósł rękę i machnął nią w powietrzu od niechcenia
- Śmiało chłopcze. Nie pozwól by zrzędzenie starego dziada Cię powstrzymywało.
Aram skinął głową, mając na wpół otwarte usta. Potem sięgnął po swój sznurek, leżący nad jego głową i przywiązał do niego mały woreczek zawierający jego runy, by następnie opasać nim swoje biodra. Wyszedł z namiotu, nie patrząc więcej na Morena. Nie mógł to być przypadek, ale zachowanie jego mistrza w ciągu ostatnich paru dni była...niepokojąca. To nie było nic osobistego - wręcz przeciwnie, Moren zawsze traktował go jak syna i nauczył wszystkiego co wiedział - raczej to była wewnętrzna bezsilność. Tak, jego mistrz, który zawsze wydawał się taki silny, taki potężny - teraz przypominał, starego zmęczonego człowieka bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Aram wiedział, co go ostatnio niepokoi, był to ból niemocy, który czynił jego obecność nieznośną.
Gdy wyszedł z namiotu, jego rozważania nagle dobiegły końca. Nie wyglądało to na możliwe, ale bębnienie zabrzmiało nagłe głośniej. Jednak to nie było wszystko. Aram ujrzał widok, który wywołał dreszcze i zachwyt jednocześnie.
Gotha, twierdza Paladynów, była rozświetlona przez tysiące pochodni. Wojownicy zbierali się pośrodku rampy prowadzącej na zamek. Aram zawsze podziwiał moc, siłę emanującą od Orków. I ten perfekcyjny spokój okazywany podczas bitew. Jeśli już, to ta rasa osiągnęła prawdziwe mistrzostwo w bitewnym rzemiośle. Wtem całą doliną wstrząsnął głos, głośniejszy niż najpotężniejsze bębny. Na starożytnej wieży, przy skraju obozowiska stał Varek Wielki, Marszałek orków, otoczony swoimi doradcami i weteranami, wydając rozkazy swoim podkomendnym.
Aram spojrzał z zaciekawieniem na niebo. Było całe czarne, czarne jak ich bóg. Nawet pojedyncza gwiazda nie była widoczna przez grubą warstwę chmur zalegającą nad ich obozowiskiem. Ktoś nagle wpadł w niego.
- Oy! Przynajmniej zejdź mi z drogi, jeśli już nie chcesz być użyteczny, Morra!
Aram zesztywniał, gdy spojrzał w górę i zobaczył pokrzywioną twarz Orka stojącego za nim, blask pochodni połączony z wojennymi barwami nadawał całości groteskowy obraz. , jaki młody mag mógł sobie wyśnić w najgorszych koszmarach. Ale wtedy Ork odwrócił się i pomaszerował dalej nie zaszczycając go nawet spojrzeniem. Aram zauważył dużą kuszę, którą ork dzierżył w swoich rękach.

Nagle rytm bębnów uległ zmianie. Aram wiedział, że to mogło oznaczać tylko jedno: właśnie zaczął się atak. W tym samym momencie ujrzał wojowników podbiegających pod górę. Gradobicie strzał runęło na ich formację, na co w odpowiedzi swoje wystrzelili Orczy kusznicy i łucznicy. Pięć potężnych katapult na obrzeżach obozowiska także otworzyło ogień.
Szturmujący orkowie załamali się i stoczyli po zboczu, przeszyci przez strzały, rozrywając ich towarzyszy i znikając pośród ciemności leśnych. Jednak cały czas to była pierwsza fala atakujących, mająca za zadania zdobycia małej wioski u podnóża zamku, by zdobyć osłonę za mocnymi drewnianymi ścianami opuszczonych domostw.
Aram nie dał się nabrać. Mogli równie dobrze przegrać dzisiejszą bitwę. Jak dotąd, to orkowie byli górą w tej wojnie. Jednak po upadku Montery role się odwróciły. Myrthańczycy cały czas się bronili, jednak orkowie nie mogli zdobyć murów potężnych twierdz Gothy i Faring i nawet nie zdobyli pędzi ziemi. Bez cudu, nic nie wskazywało na zmianę.
Krzyk Orków przybrał na mocy, gdy oddział Paladynów wyskoczył na nich z zamku przekształcając wioskę w pole bitwy. Gdzieś za nim wybuchł róg i czterech orkowych najemników rzuciło na pobliską skarpę.
Odwrócił się od pola bitwy. Bitewne odgłosy osiągnęły nieprawdopodobną poziom. Aram przyśpieszył, prawie biegnąc, by zatrzymać się blisko środka obozowiska. Tutaj, ludzie porozpalali małe obozowe ogniska, siedząc pomiędzy namiotami i wózkami, najwyraźniej nie poruszeni bitewną zawieruchą. Byli typem ludzi, którzy towarzyszyli każdej armii. Najemnicy i doktorzy, kucharze i prostytutki. Nie, nie zamierzał do nich dołączyć. Już poczuł na sobie ich czujne spojrzenia.
Kiedy przybyli Orkowie, Aram widział ich przybycie jako wyzwolenie od długiego okresu prześladowań. Było tylko jedno wyjście dla Czarnych Magów w królestwie Mythany: śmierć. Ich szeregi zostały prawie całkowicie wytrzebione, że Mistrz Moren wraz ze swoim uczniem zmuszeni byli do życia w długich płaszczach w ponurych tawernach w najbiedniejszych dzielnicach miast - jeśli już odważyli się mieszkać z innymi ludźmi. Orkowie, których nie obchodziło jakich bogów ludzie czcili tak długo jak nie poznali swoich nowych panów. W nadziei na nowy złoty wiek, wiek wolności, Moren i Aram postanowili dołączyć do długiego wojskowego marszu, który prowadził z północnego Trelis. Chcieli pomóc obalić znienawidzonego Króla i zbudować dobre relacje z nowym rządem.
Ale przez ten czas Aram zwątpił, czy rzeczywiście polepszyło się ich życie. Pomimo wolności, ludzie dalej postrzegali go jak wygnańca, złego czarownika, którego należało spalić na stosie lub których co najmniej należało się obawiać. Odczytywał to z każdego ich spojrzenia

Aram uświadomił sobie, że się trzęsie. Było mu zimno, cały czas zdegustowany odgłosami walki. Życzył sobie by uciec stąd jak najdalej jak tylko się da. Zamiast tego, odwrócił się i poszedł do swojego namiotu. Co wpierw pokierowało nim by opuścił to miejsce. Czy było to słabą próbą ucieczki od bezradności, którą czuł w obecności Morena? Prawie już doszedł do namiotu, gdy nagle przystanął w miejscu. Pół tuzina orczych wojowników otoczyło go. Dwu z nich przytrzymywało jego mistrza i w oczywisty i bolesny sposób wykręcali mu ręce. A orkiem, który stał przed wejściem do namiotu i spoglądał na starego Mrocznego Maga z nieukrywaną wściekłością był...
- Varek, szepnął Aram.
- Dość tego, Morra!. Usłyszał słowa orka. - Odmówiłeś już cztery razy. Powinienem skręcić Ci kark za pierwszym razem. Kiedy poprosiłeś o przejęcie Cię do nas, obiecałeś wykorzystać swoją magiczną moc przeciw naszym przeciwnikom. Teraz widzę, że jesteś tylko kolejnym niewdzięcznym kłamcą, tak podobnym twego gatunku
- Teraz jest inaczej - szepnął przez z bólem mag - To co planujesz, jest szaleństwem. Nigdy nie będziesz w stanie kontrolować...
Varek potężną pięścią zdzielił maga w twarz. Niezdrowy dźwięk łamanych kości rozniósł się echem w noc. Krew szeroko popłynęła z jego, teraz dziwnie zniekształconego, nosa.
- Mistrzu, wykrzyknął Aram. Poczuł drżenie swoich ust.
Varek zwrócił uwagę na jego krzyk tylko przez moment. Przez ułamek sekundy, Aram spojrzał w jego lodowate oczy. Potem Warlord zwrócił całą swoją uwagę ponownie na Morena.
- Nie jestem już przygotowany na to, by poświęcać życie dobrych wojowników, tylko dlatego, że stary Morra jest zbyt tchórzliwy, by użyć swojej wiedzy. - mruknął - Jesteśmy Orkami! Użyjemy każdej broni, którą dysponujemy. To czyni nas silnymi. Właśnie dzięki temu odpychaliśmy was, brudni Morra, tak daleko.
W tej chwili zasłona namiotu uniosła się, by ukazać kolejnego Orka. Był odziany w ciężką szarą szatę.
- Znalazłeś to? - spytał szamana Varek
W odpowiedzi powoli skinął głową. - Tak.- Przekazał Warlordowi grubą księgę. Aram natychmiast rozpoznał w niej księgę zaklęć jego mistrza, z której tak dużo sam się nauczył. - Zawiera zaklęcie, które jest nam potrzebne do przyzwania go.
Warlord pokiwał głową z aprobatą i uśmiechnął się lekko. Jego twarz cały czas wydawała się zniekształcona przez taniec świateł pochodni.
- Teraz, Morra, nie stanowisz już dla mnie żadnej wartości - syknął w stronę Morena. Następnie odwrócił się w stronę elitarnych wojowników i wydał im rozkaz.
- Macie go natychmiast ukarać za popełnioną zdradę. Powieście jego zwłoki w widocznym miejscu, jako ostrzeżenie dla pozostałych Morras.
Gdy wojownicy odeszli z Morenem, Varek z szamanem także odeszli na bok.
- Chodź ze mną - usłyszał Aram od Warlorda - Przyzwijmy tego Demona i zakończmy tą bitwę raz a porządnie.
Dwóch wojowników odciągnęło Mistrza Morena od jego ucznia. - Mistrzu - szepnął Aram bezradnie. Mroczny mag podniósł lekko głowę. Krew nadal leciała z jego rozbitego nosa, zalewając jego stare, popękane usta.
- Wynoś się stąd - szepnął - Weź wszystko co możesz udźwignąć z moich rzeczy i opuść to miejsce.
Orkowie odciągnęli na dobre Morena. Potem, kiedy zniknął, Aram był zdany sam na siebie. Przez kilka minut, po prostu stał w miejscu, rozglądając się za swoim Mistrzem., człowiekiem, który był mu za ojca przez parę ostatnich lat. Bębnienie orków wokół niego było piorunujące.
 
Źródło
 

Biafra

Balotelli
Weteran
Redakcja
Dołączył
8.10.2010
Posty
2677
Całkiem niezłe opowiadanko. Wpisuje się dobrze w fabułę G3, z której wiadomo jak orkowie zdobyli Gothę. Ciekawy wątek. Można by wpleść dalsze losy Arama w fabułę podstawki. Widać, że chłopaki coś tworzą i bardzo dobrze.
 

Kuczwi

New Member
Dołączył
11.12.2010
Posty
31
Już nie mogę się doczekać wypuszczenia tego moda, bo zapowiada się naprawdę fantastycznie.
 

Electric Dragon

Majster
Weteran
Dołączył
22.8.2009
Posty
4209
13 Grudnia 2010
Tajemniczy klient

Barman zareagował niczym więcej jak uniesieniem brwi, gdy chłopiec zamówił drugi kufel piwa.
Ten człowiek siedział w najlepszej karczmie Montery - Wściekłym Dziku - od ponad trzech godzin zamawiając jedno piwo za drugim. Jego ubranie, bez wątpliwości, wskazywało na maga. Kolor jego szaty był jednak za ciemny dla Kręgu Ognia czy Wody. W związku z tym człowiek ten zdecydowanie nie był kapłanem Innosa, nie wspominając o Adanosie.
Jedyny wniosek z tego, jaki wysunął prawie każdy obecny we Wściekłym Dziku to, że ten gołowąs jest Mrocznym Magiem, sługą Beliara, boga śmierci. Ostatni raz, gdy kapłan Beliara mógł otwarcie pokazywać swoją przynależność do bóstwa w Mythanie, miał miejsce bardzo dawno temu.
Ale pod rządami Orków, gdy zabrakło Paladynów - nie miał kto ścigać takich ludzi.
Plotka głosiła, że te tajemnicze postacie tworzyły klasę rządzącą w odległej krainie - w Varancie. Ale ten chłopak zdecydowanie pochodził z centralnej części kontynentu. Barman, podczas wieloletniego sprzedawania trunków nieznajomym, usłyszał wiele plotek na temat zaniknięcia kultu Beliara w Myrthanie. A teraz, niespodziewanie, dowód siedział w jego własnej karczmie - nie wspominając faktu, że młody Mroczny Mag upijał się na jego oczach.
Co na świecie mogło spowodować tyle cierpienia u Mrocznego Maga, by nie widział innego sposobu jak tylko utopić je w butelce alkoholu?
Czy takie problemy nie powinny dotyczyć tylko zwykłych ludzi?
Niepokojąca myśl. Mógł mieć tylko nadzieję, że ten mroczny kapłan opuści to miasto najszybciej jak tylko człowiek potrafi i co najważniejsze, już nie wróci.
Barman, z wysiłkiem zebrawszy się w sobie, podniósł głos i odezwał się:
- Przepraszam? Chcesz jeszcze jednego? Na koszt firmy.

Aram_MonteraKneipe.jpg


I oto mamy Arama: bohatera dzisiejszej i wczorajszej opowieści. Poznasz go już na początku pierwszego rozdziału w karczmie w Monterze. Ale już następne spotkanie z nim odbędzie się w zupełnie innym miejscu; pomimo swojego smutku, Aram zaplanował swoją przyszłość daleko w przód. W każdym przypadku, będziesz mógł na nim polegać w dalszej fabule.
Źródło

----------------------------------------
Więc poznaliśmy wygląd nowego NPC.
 

Biafra

Balotelli
Weteran
Redakcja
Dołączył
8.10.2010
Posty
2677
Interesująco się to dalej zapowiada. Wygląda na to, że Aram nie będzie tylko przelotnie napotkaną postacią. Prawdopodobnie będą z nim wiązały się jakieś zadania, a on sam wpłynie w jakiś sposób na fabułę. Już się cieszę na takie rozwiązania :D
 

gleba xD

New Member
Dołączył
17.10.2010
Posty
2
No dobrze że wprowadzą nowych NPC i wogóle, że fabułe podzielili na rozdziały.
Już nie moge się doczekać wydania tego "patcha"(dodatku, nie wiem jak to nazwać). :) ... A tu jeszcze tyle czekania :(
 

adana4

Member
Dołączył
12.5.2010
Posty
83
ee tam tyle czekania , w sumie nie wiadomo kiedy wyjdzie słyszałem że w tym roku ,ale to stare informacje są . Pewnie wyjdzie w przyszłym roku , nie martw się czas szybko leci , za szybko ;]
 

Electric Dragon

Majster
Weteran
Dołączył
22.8.2009
Posty
4209
Wyjdzie w przyszłym roku, to raczej pewne na 100%. Druga połowa 2011 roku. Pisaliśmy o tym w newsie a i w tym temacie powinno być o tym wspomniane ;)
 

Electric Dragon

Majster
Weteran
Dołączył
22.8.2009
Posty
4209
Rok? Być może tylko pół. Zobaczymy czy dużo problemów będą mieli po drodze. Równie dobrze, mogą wypuścić modyfikację w wakacje
 

Jurusi

Member
Dołączył
12.2.2008
Posty
44
Nie wiem gdzie byłem, że nie słyszałem o tym CSP o_O. To jest robione przez fanów czy jakąś oficjalną grupę ?

@edit
Dzięki Dragon, przeczytałem FAQ i już wszystko wiem, ładne zapowiedzi. Zobaczymy jak to im wyjdzie ;)
 

Electric Dragon

Majster
Weteran
Dołączył
22.8.2009
Posty
4209
Fanowskie rozszerzenie Gothic 3. Wywoadzą się z grupy Community Story Project, część o ile dobrze pamietam, miała swój wkład w Quest Pack, czy CP. Jak na razie nie było informacji o tym, żeby JoWood ich w jakikolwiek sposób wsparł
 

Elessar

Inkwizytor
Weteran
Dołączył
30.12.2007
Posty
2679
Hm, zbroja nowego NPC jest utrzymana w klimatach G2. Za bardzo przesadzają moim zdaniem z "powrotem do korzeni". G3 miał swój własny styl, i obawiam się że naprawiając grę na siłę zepsują to, co różniło ją pozytywnie od poprzednich części. Ale nie przekreślajmy przez to tego projektu, może jakoś składnie to ogarną.

Ave
 

Electric Dragon

Majster
Weteran
Dołączył
22.8.2009
Posty
4209
14 grudnia 2010
 ​
Kult Beliara
Poznaliśmy ich jako nieumarłych w Gothic 2: Wojowników Cienia, Panów Cienia czy upadłych Paladynów. W centralnych krainach spotkasz nie tylko Mrocznych Magów, o nie, cały kult Beliara W Myrthanie, o którym dowiedzieliśmy się na wyspie Idorath i który bardzo się różni od tego w Varancie zostanie złączony w całość. Więc logicznym jest danie Wojownikom Cienia nowego ekwipunku.

Jednak, by uprzedzić wszystkie nieporozumienia: nie myślimy nad całkiem nową, interaktywną frakcją. Nie będzie możliwości do przystąpienia do kultu Beliara oraz nie wpłynie on na zmianę równowagi politycznej w krainie. Kult będzie się skupiał jedynie wokół kilku osób. Jednakże ci NPC odegrają mniejszą lub większą rolę w fabule
hzevm58cajzu.jpg
Zbroja Wojownika Cienia
Źródło
 
-------------------------------------------------------------------------

Dzisiaj mamy opis dodania kolejnej zbroi i rozszerzenia grupy kultu Beliara. Zbroja prezentuje się dosyć ładnie.
 

szkeleton

Hmmmm
Członek Załogi
Dołączył
15.11.2008
Posty
8520
Nieźle się zapowiada. Kult Beliara - ciekawe co jeszcze wymyślą?
 

Wysoki93

Active Member
Dołączył
9.12.2006
Posty
666
Zbroja wojownika świetnie wykonana, tarcza jednak nie podoba mi się. Widać, że fabuła będzie rozwinięta bardzo mocno i teraz będzie można grę przejść na kilka sposobów różniących się od siebie wieloma detalami. +
 

Kuczwi

New Member
Dołączył
11.12.2010
Posty
31
Zbroja wojownika świetnie wykonana, tarcza jednak nie podoba mi się. Widać, że fabuła będzie rozwinięta bardzo mocno i teraz będzie można grę przejść na kilka sposobów różniących się od siebie wieloma detalami. +

Masz rację, tarczę mogliby dopasować trochę lepiej do zbroi. Jednak to jeszcze nie wyszło oficjalnie, więc może ulec zmianie. Mam nadzieję, że całokształt wyjdzie im naprawdę dobrze :)
 

Nekromanta Boom

Dzika Karta
Weteran
Dołączył
1.10.2004
Posty
3777
No, no, no. Całkiem fajnie się zapowiada Gothic 3 z mnóstwem Gothic 2 :)

Jak to rozszerzenie wyjdzie to na pewno w nie zagram.
 
Do góry Bottom