The Tale About A Gnome, A Tramp And A Pirate

[Levor]

A sailor wrapped himself tighter in his coat, shivered with cold and stepped on the cobbles. In front of him began narrow lanes bordered by two-storied houses with triangular roofs which looked grey because of layers of dust stuck to them. The sailor set his cocked hat straight, reached for the pocket and took out a flask with a white skull on its side. He pulled out the cork that hung by a long thread, tied to the neck of the jar, took a gulp, then rubbed his right leg and limped along the street passing by the people that threw suspicious looks at him.
Suddenly, a local tramp from the docks ran up to him. He was a hunched man clothed in rags, with a striped headband over his forehead that hid a bloodstained scar as if someone had tried to scalp him. By the look of his face one could easily figure out that his purpose of life was at the bottom of a bottle so he was glad for any chance to gain a couple of coins. The sailor pushed the tramp aside right to the baskets with clean laundry causing the plump dressmaker to set up a clamour that, however, stopped short just when the seaman bared his teeth at her and spat on the ground.

“Just look at that brazen-faced guy! A pirate, I guess. The men like you must all be hanged upon gibbets all along the quays as a warning!” shouted the tramp while standing up. But then he clung to the pirate again. The latter took his arm clearly realizing that he was drawing too much attention and pulled the tramp towards the tavern, the signboard of which could be seen a few buildings down the street.
The sailor threw open the door with his foot, pushed the tramp inside and stopped in the doorway to glance over the empty lane. A silhouette of a small creature flickered in the back street, the one resembling a gnome in shape - these were frequent visitors of big cities that had no objection to filching of utensils from houses, food from markets and purses from inattentive travellers.

The sailor quickly thrust his hand under the coat, pulled out his pistol and tried to aim at the gnome, but the creature disappeared instantly into the shadows. The man ripped out an oath, put away his weapon and lurked into the tavern shutting the door behind him.
He sank into clouds of eye-smarting tobacco smoke. The place was crowded; there were many seamen at the tables who were depressed by the long-lasting demurrage. This, however, was hardly a demurrage, rather the instinct of self-preservation that kept them from shipping out, which seemed quite reasonable in the light of the incidents taking place at sea, but such a detail didn't make much difference.

“Why, are you scared of being caught, pirate? The rope doesn't taste that good as it twists 'round your neck, right?” said the tramp with a wide smile, stretching out an empty cup.
The seaman pulled a face, robbed his nose with the sleeve and sneezed loudly, then took out the flask and poured some rum into the tramp's cup. The tramp bottomed it at one gob and asked for more. At that moment a barkeeper appeared, he bowed and whispered to the new visitors:
“Drinks are not allowed to be brought. You'd better order something, not to attract attention...”

The sailor scoffed, took out a well-stuffed purse and threw it on the table. With the sound of tinkling coins the barkeeper's eyes flashed slightly, lit by oil lamps, he rubbed his hands and ran away to come back later with a decanter full of red wine.
“Dishwater,” the sailor gave voice for the first time. “Let him drink this and I won't.” he grabbed the purse from the table, leaving nothing but a few coins to the tramp, stood up and headed towards the other table. There he took off his coat exposing a brown blue pirate clothing, a sabre with a curved blade and a pistol on his hip.

The tramp waved to him, obviously feeling fine about his leaving, but instantly changed countenance just when a marshy muzzle with big eyes and a wide mouth appeared from under the table-top. The head of the creature covered a leather hood, which looked too big for its size. The hood had many pockets, some of which were even sewn to the top of it. The tramp drained his cup and took a better look at the muzzle against him. The creature now looked quite nice and funny. It wasn't difficult to recognize a gnome, especially when he reached his tiny hands to the decanter. The gnome murmured, tossed off his cup and belched loudly, his eyes got bleary and the creature lolled its tongue out.

“Look, you seem to be a nice guy!” conveyed the tramp while putting the coins into his pocket. “One more cup!” demanded he.
Soon afterwards another cup appeared on the table and the tramp filled it with wine offering it to the gnome. The creature muttered something and drank its contents with a gulp, slowly starting to slide under the table.
“Slow down, in your place I wouldn’t give him drink,” whispered the barkeeper. “When he gets drunk, he is a real brawler”.

The tramp nodded, trying to figure out whether he really heard these words or it was the wine that went to his head. The presence of the gnome was certain though, as even the pirate-like sailor kept his eye on the creature considering whether to shoot him or not. He obviously decided to spare his bullets because he didn’t do anything but pulled out a rolled map which he spread on the table and began to examine intently.
“Bruggry,” muttered the gnome shoving his thumb into the nostril to pluck grey snot out of it.
“Nice to meet you,” the tramp put out his right hand while sipping from the cup he held with the other. “You know, you are hell of a drinking companion, it’s pleasant to drink with you. I just don't see how come they’re not turning you out”.

The gnome shook him by his hand, climbed up the table and hugged the decanter. The tramp saw as he turned it upside down and drank straight from the jar. Then the gnome belched loudly one more time, swayed and fell with his side on the table, taking up a considerable part of it.
The tramp scratched his head in a haze, trying to recollect something very important, something that ran through his head, and suddenly leaped up.
“Pirate!” shouted he, pointing at the sailor, “The man sitting there is a pirate!”
There came a clap, the tramp swayed and hit the floor with a loud noise. The seaman blew the thread of smoke off the tip of his gun barrel.
“A Pirate! Tell it to the marines!” he said burry. “All the pirates must've been devoured by sea monsters”.

Disturbed with the sound of a shot people started to whisper to one another, but soon everything settled up and they returned back to their tables as if nothing had happened. None of them paid any attention to the barkeeper who was dragging the corpse of the tramp with a red mark over his forehead straight to the utility room. The only sound that broke the usual atmosphere of the tavern was the loud snoring of the gnome, though everyone here had already gotten used to him.

Written by Levor
Translated by xiiinon

 

[Electric Dragon]

Levor jest członkiem Redakcji naszego partnerskiego serwisu z Rosji - Risen2.ru. Jego hobby to oczywiście pisanie różnego rodzaju opowiadań, którego część chciałby opublikować na naszym forum, byśmy mogli ocenić jego umiejętności. Postaramy się zawsze tłumaczyć jego dzieła, dla wszystkich tych, którym język angielski sprawia trudności. Jeśli macie uwagi, komentujcie w tym temacie to opowiadanie. Bariera językowa nie będzie stanowić problemów


Opowieść o Gnomie, Włóczędze i Piracie
​

Marynarz owinął się mocniej swoim płaszczem. drżąc z zimna i stania na bruku. Na wprost niego, rozciągały się wąskie uliczki, które graniczyły z jednopiętrowymi domami o trójkątnych dachach, które sprawiały wrażenie szarych od przyklejonej do nich warstwy kurzu i pyłu. Marynarz wyrównał róg swojego kapelusza, wyciągając z kieszeni butelkę z białą czaszką na boku. Wyciągnął korek, który był przywiązany długim sznurkiem do szyjki butelki, wypił łyk a następnie potarł swoją prawą nogę i utykając, ruszył wzdłuż ulicy przechodząc obok ludzi, którzy rzucali mu podejrzliwe spojrzenia.
Nagle podbiegł do niego miejscowy włóczęga z doków. Był zgarbionym człowiekiem ubranym w szmaty, z pasiastą opaską ponad swoim czołem skrywającą poplamioną krwią bliznę tak jakby ktoś próbował go oskalpować. Patrząc na jego twarz, jedna rzecz była od razu zauważalna, że jego jedynym celem było dno butelki, więc był zadowolony z każdej okazji do zdobycia kilku monet. Marynarz zepchnął włóczęgę na prawo, prosto w kosze z czystą bielizną wywołując zgiełk i krzyk oburzenia krawcowej, który jednakże, równie szybko się urwał na widok wyszczerzonych zębów marynarza i splunięcia przez niego na ziemię.

- Spójrzcie na tego bezczelnie wyglądającego faceta! To pirat, jak myślę. Ludzie tacy jak wy winni być powieszeni na szubienicy wzdłuż całego nabrzeżach jako ostrzeżenie. - wykrzyczał włóczęga podczas podnoszenia się. Ale potem znowu przykleił się do pirata. Ten ostatni złapał go za ramię, zdając sobie sprawę, że ściąga na siebie zbyt dużo uwagi i pchnął włóczęgę do tawerny, których szyldy można było zauważyć na kilku budynkach na końcu ulicy. Marynarz kopniakiem otworzył drzwi tawerny, pchnął przed siebie włóczęgę, po czym sam zatrzymał się w wejściu lustrując pustą uliczkę za sobą. Sylwetka małego stworzenia migotała w bocznej uliczce, kształtem przypominając gnoma - częstego gościa w dużych miastach, który nie miał nic przeciwko podwędzeniu różnych przedmiotów z domostw, żywności z targów czy też sakiewek od nieuważnych wędrowców.

Marynarz szybko wsunął rękę pod płaszcz, wyciągając spod niego pistolet i próbując wycelować w gnoma ale stworzenie natychmiast zniknęło w ciemnościach. Człowiek, rozdarty przez przysięgę, wsunął pistolet za pas i zanurkował do tawerny zamykając za sobą drzwi.
Zanurzył się w chmurze piekącego w oczy, tytoniowego dymu. Było tłoczno; wielu żeglarzy siedziało przy stołach przygnębionych przedłużającym się postojem. Jednakże trudno to było uznać za postój, raczej za instynkt samozachowawczy, który powstrzymywał ich przed wypływaniem, co wydawało się rozsądne w świetle wydarzeń na morzu. Ale taki detal raczej nie wnosi wielkiej różnicy.

- Co, boisz się zostać złapanym, piracie? Lina nie smakuje już tak dobrze, jeśli jest owinięta wokół twojej szyi, tak? - uśmiechając się, włóczęga wyciągnął w jego stronę pusty kubek.
Żeglarz wyciągnął twarz i zakrywając rękawem nos, kichnął głośno. Potem wyjął butelkę z rumem i wlał go trochę w kubek włóczęgi. Ten wypił od razu jednym łykiem i poprosił o więcej. W tym momencie pojawił się karczmarz, ukłoniwszy się, powiedział do nowych gości:
- Wnoszenie własnych napitków nie jest dozwolone. Lepiej coś zamówcie, zamiast zwracać na siebie uwagę...


Marynarz kpiąco, wyjął dobrze wypchany portfel i rzucił go na stół. Oczy barmana błysnęły lekko w świetle naftowych lamp na dźwięk brzęczących monet. Potarł swoje ręce i szybko zniknął, po czym pojawił się z karafką pełną czerwonego wina.
- Pomyje! - odezwał się po raz pierwszy żeglarz komentując napitek - Niech on to pije, ja nie chcę.
Złapał za sakiewkę, pozostawiając nic więcej oprócz kilku monet włóczędze, po czym wstając, skierował się do innego stolika. Następnie zdjął płaszcz ukazując brązowo niebieskie pirackie ubranie, szablę z zakrzywionym ostrzem i pistolet przy pasie.

Włóczęga pomachał za nim, najwidoczniej szczęśliwy z jego odejścia, ale jego oblicze natychmiast się zmieniło gdy spod blatu wynurzył się błotnisty pysk z dużymi oczami i szerokimi ustami. Głowa stworzenia przysłonięta była skórzanym kapturem, który był za wielki jak na niego. Ubranie miało wiele kieszeni, z których część była uszyta nawet na jego górze. Włóczęga dopił zawartość kubka i przyjrzał się lepiej twarzy naprzeciw niego. Stworzenie wyglądało teraz bardzo miło i zabawnie. Nie było trudnym rozpoznać gnoma, zwłaszcza gdy ten swoimi maluśkimi rękami sięgnął do karafki. Gnom jak gdyby zaszumiał, wyrzucił jego kubek i beknął głośno a jego oczy zaczerwieniły się i stworzenie wywiesiło swój język.

- Słuchaj, wydajesz się być przyjemnym gościem! - wyznał włóczęga wkładając monety do swojej kieszeni - Jeszcze jeden kubek! - zażądał.
Wkrótce po tym na stole pojawił się kolejny kubek, który włóczęga napełnił winem i zaproponował gnomowi. Stworzenie mruknęło coś, i wypiło zawartość jednym duszkiem, powoli zaczynając przesuwać się pod stołem.
- Uspokój się, na twoim miejscu nie dawałbym mu się napić - szepnął barman - Kiedy się upije, zmienia się w prawdziwego warchoła.

Włóczęga skinął, próbując uświadomić sobie czy rzeczywiście usłyszał te słowa, czy tylko to było wino, które zaczęło szumieć mu w głowie. Obecność gnoma była jednak pewna, gdyż marynarz wyglądający na pirata, obserwował go, rozważając czy zastrzelić stworzenie czy też nie. Najwidoczniej postanowił oszczędzić na niego kul nie robiąc nic więcej jak tylko rozwijając mapę na stole i zaczynając ją gruntownie badać.
- Bruggry - mruknął gnom, przykładając palec do nozdrzy i odrywając wystający z nich szary glut.
- Miło cię poznać - włóczęga wyciągnął swoją prawą rękę, podczas sączenia napitku z kubka, trzymanego przez drugą rękę - Wiesz, jesteś piekielnym towarzyszem do picia, przyjemnością dla mnie jest picie z tobą. Po prostu sobie nie wyobrażam, że on na ciebie nie wpływa..

Gnom potrząsnął go za rękę, wspiął się na stół i przytulił do siebie karafkę. Włóczęga patrzył jak ten odwrócił ją do góry dnem i zaczął pić prosto z butelki. Następnie gnom beknął głośno jeszcze raz, zakołysał się i upadł bokiem na blat, zajmując znaczną część stołu.
Włóczęga podrapał swoją głowę w oparach, próbując sobie przypomnieć coś ważnego, coś co przebiegło przez jego głowę i nagle zerwał się ze stołka.
- Pirat! - wykrzyknął głośno, wskazując na żeglarza - Człowiek tam siedzący jest piratem!
Po odgłosie klaśnięcia, włóczęga zakołysał się i uderzył w podłogę z głośnym łoskotem. Marynarz zdmuchnął smużkę dymu wydostającą się z lufy jego pistoletu.
- Pirat! Powiedz to żołnierzom! - powiedział zimno - Wszyscy piraci zostali pożarci przez morskie potwory.

Ludzie zaniepokojeni odgłosem wystrzału zaczęli szeptać między sobą, jednakże wkrótce wszystko się uspokoiło i każdy zaczął wracać do swojego stolika jak gdyby nic się nie wydarzyło. Żaden z nich nie zwrócił uwagi na barmana ciągnącego zwłoki włóczęgi z okrągłym, czerwonym śladem na jego czole do pomieszczenia gospodarczego. Jedynym odgłosem, który zakłócał zwyczajną atmosferę tawerny było głośne chrapanie gnoma do którego przyzwyczaili się wszyscy tutaj obecni.

 

[Cedric]

Очень хорошая история,В ожидании следующей части


Edziu, będę czekał na każdą przetłumaczoną część, po rusku znam tylko parę słów.
A opowiadanie genialne, ja nie mam większych zastrzeżeń

 

[yeed]

A Lot of detailed descriptions and a coherent story but not enough action.
You focus too much on story construction and forget about tension and proper action.

But it's still good piece of writing art

 

[Arven]

Well, I expected more action but in general it's OK. I think you have talent. I'm waiting for next stories, good luck : )

@Down
Dobra, już zmieniłem : )

 

[Electric Dragon]

Hello Levor, while translating I tried to not change the sense of some phrases/situation. I hope that it came off. Vlad checked me I already told him, but if you want to publish your works in our forum, still I will help with translation, etc Oh, good story. Breath of fresh air in this category

Jeśli zajdzie potrzeba i będą możliwości, pojawią się kolejne prace. I nie rozumiem, dlaczego piszesz Arven to samo po angielsku i polsku. Jeśli wypowiedź kieruję do autora tematu, to piszę po angielsku. Resztę komentarza już po swojemu. Faktycznie, opowiadanie dobre. Jeszcze wprowadzam pewne poprawki, bo widzę, w dwóch miejscach źle zinterpretowałem niektóre słowa.

.

 

[Randal]

Fajne takie opowiadanko, ma swój klimat. Ogólnie dobrze je się czyta.

 

[Zuba]

Tak ja powiedział Szczur. Opowiadanko ma swój klimat i fajnie się je czyta. Jest fajne pod każdym względem